Η περιπέτεια της μαλλιαρής κουταβίνας

Καλησπέρα και καλό μήνα!

Ονομάζομαι Θεοδώρα και είμαι μέλος της φιλοζωικής ομάδας Αδένδρου.

Σήμερα έζησα μια πολύ δυνατή εμπειρία και θα ήθελα να τη μοιραστώ με όλες και όλους εκεί έξω...

Μόλις είχα ξυπνήσει και ετοίμαζα τον καφέ μου...χτυπά το τηλέφωνο και είναι ο Νίκος με την Ταρσή, δύο από τα μέλη της ομάδας μας...μου ανακοινώνουν ότι το 3 εβδομάδων θηλυκό κουταβάκι που μαζέψαμε από μια αυλή μέσα σε μια σακούλα,μετά και τη δεύτερη σημερινή επίσκεψη στον κτηνίατρο,δεν έχει ελπίδες να τα καταφέρει...εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε κανείς να το συντροφεύσει και περιθάλψει και έτσι το έφεραν σε μένα...

Το κουταβάκι διαγνώστηκε,χωρίς ακρίβεια βέβαια,ότι είχε μία ίωση που συνήθως προκύπτει στα μικρά κουτάβια,κατά πάσα πιθανότητα τον ιό "Μόρβα" και ήδη ήταν σε προχωρημένο στάδιο...το κουτάβι βογγούσε συνεχώς...στις 4 έπρεπε να φύγω από το σπίτι για δύο ώρες...της είπα να με περιμένει...με περίμενε,όμως τώρα άρχιζε να βγάζει κραυγούλες τις οποίες ερμήνεψα ως "τελευταίες στιγμές"...και φυσικά ούτε συζήτηση για νερό ή γάλα...

Γύρω στις 6 σήμερα το απόγευμα το πνεύμα της άφησε το ταλαιπωρημένο και "χαλασμένο" σωματάκι της...

Αναρωτιέμαι...ο ρόλος μου ως άνθρωπος και μέρος μιας φιλοζωικής ομάδας είναι να βοηθώ και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να σώζω ζωές;...

...και όταν δεν μπορείς;...τι κάνεις;

Ήμουν εκεί,δίπλα του,το κρατούσα στην αγκαλιά μου,το χάιδευα συνεχώς και ήξερα ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσα να προσφέρω τη δεδομένη στιγμή...να το ανακουφίσω με χάδια και αγκαλιές...το συναίσθημα θα πω μόνο ότι ήταν συγκλονιστικό...το οποίο για κάποιο λόγο έπρεπε να το βιώσω σήμερα μέσα από τη βοήθεια μου σε αυτό το πανέμορφο κουταβάκι...

Επειδή πιστεύω ότι τίποτα στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο και ότι όλα είναι μια αλληλουχία γεγονότων που έχουν πάντα να μας διδάξουν μαθήματα ενδυνάμωσης και ωριμότητας,έτσι και η σημερινή περιπέτεια σίγουρα κάτι έχει να διδάξει όχι μόνο σε μένα προσωπικά αλλά και σε όλες και όλους εκεί έξω...όσο για το ποιο ή ποια μπορεί να είναι τα διδάγματα,αυτό θα το βρει ο καθένας μόνος του...

Λένε ότι πρέπει πρώτα να βρεις το "κακό" και αν θες να το εξουδετερώσεις οριστικά,πρέπει να εντοπίσεις τη ρίζα του...

Στην περίπτωση μας πιστεύω πως η ρίζα του κακού βρίσκεται στη λήθη και την ασυνειδησία δυστυχώς ακόμα μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας...οι πράξεις και οι συμπεριφορές μας δείχνουν το στάδιο της συνειδητότητας του καθενός και την αρνητική ή θετική επιρροή που έχει αυτή τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο...και προσέξτε εδώ, πως η ασυνείδητη σκέψη/συναίσθημα/πράξη κάποιου οδήγησε σε μία αρνητική αλληλουχία γεγονότων...από τη συναισθηματική ανάμειξη όσων ασχολήθηκαν με το περιστατικό,το ότι ένα μικρό ζωάκι υπέφερε και το αποκορύφωμα να βιώνει κάποιος λεπτό προς λεπτό το χαμό μιας ζωής, ανήμπορος να δράσει και να προσφέρει ένα θετικό αποτέλεσμα...

Το να αφυπνίζουμε συνειδήσεις και να βοηθήσουμε με υπομονή,ανεκτικότητα και κατανόηση συμπολίτες μας να ενημερωθούν και να έχουν επίγνωση γύρω από την ισχύουσα νομοθεσία και κανόνες περί δεσποζόμενων και αδέσποτων ζώων είναι πιστεύω στις μέρες μας ζωτικής σημασίας.

Εκτός από τις στειρώσεις που βοηθούν πρακτικά στην εξάλειψη των αδέσποτων, η γνώση και η ενημέρωση είναι εξίσου σημαντική στην αφύπνιση της συνείδησης,της ευθύνης και συμπόνοιας του διπλανού μας.

Καληνύχτα στο γλυκό πνεύμα της μικρής μας κουταβίνας στην οποία αφιερώνω αυτό το κείμενο.

Με πίστη και αφοσίωση,

Θεοδώρα